Dak- en thuislozen doen hun verhaal

Op een zaterdagmorgen sluipt Sylvie de slaapkamer van haar ouders binnen. Ze slapen nog. Sylvie nadert muisstil, stapje voor stapje, op haar blote teentjes. Vandaag is een speciale dag. Het meisje gaat met papa naar de stad om een verjaardagscadeautje voor mama kopen!
 
Maar wanneer Sylvie zich over haar papa buigt en zachtjes in zijn oor fluistert, reageert hij niet. Ook niet als ze haar stem verheft. En zelfs niet wanneer ze in paniek tegen papa’s schouders duwt en angstig uitroept: “Papa! Papa! Waarom word je niet wakker??!”
 
Maar Sylvies papa doet zijn ogen niet open. Hij is, zoals later blijkt, in zijn slaap gestorven aan een hartaderbreuk. Wat afschuwelijk voor dit kleine meisje om mee te maken, vindt u ook niet? Maar het wordt nog erger!

U zou nooit geloven dat Yves en Sébastien dakloos zijn, wanneer u ze samen in het park ziet spelen. Maar toch is dit de bittere realiteit. Weduwnaar Yves wrijft zich door de haren en vertelt…

“Mijn kleine Sébastien is zot van frietjes. Ik probeerde ze te maken zoals mijn lieve vrouw dat altijd deed. Eerst goed voorbakken. En daarna alleen nog kort afbakken. Maar die ene zondag lette ik even niet op…”

Daisy verloor haar man in een auto-ongeval waarbij ze zelf voor het leven mindervalide werd. Dochtertje Katia, die gelukkig niet in de wagen zat, moet Daisy voortaan alleen opvoeden. Met enkel haar karige invaliditeitsuitkering om de ziekenhuisfacturen, huur, eten, elektriciteit en andere kosten te betalen. En tot overmaat van ramp zette de huisbaas Daisy en Katia zonder pardon op straat…
 
“Op een dag stond de huisbaas onaangekondigd aan mijn deur. Hij zei dat zijn schoonzus de volgende dag in mijn huis kwam wonen. Dat was korter bij haar werk. Maar IK woonde daar!!! Hoe hard ik ook protesteerde, ik kon hem niet overhalen om ons te laten blijven.”

Kinderen die ‘thuis’ opgroeien, leren stapsgewijs op eigen benen staan. Ze krijgen van hun ouders tijd, ondersteuning en advies om hun zelfstandig leven uit te bouwen. En bij moeilijke momenten hebben ze thuis nog een vangnet. Maar stel u eens voor hoe moeilijk het is voor een tiener die deze ‘luxe’ niet heeft.
 
“Al die jaren in de jeugdinstelling telde ik letterlijk de dagen af naar mijn zelfstandigheid. Zodra ik 18 werd, zou ik ‘vrij’ zijn! Ik zou een fijn studiootje huren, een leuke job vinden en mijn woonst gezellig inrichten. Ik zou elke dag koken en een lief huisdier nemen. En zie me nu…! Ik ben dakloos en heb geen werk. Ik voel me volledig mislukt…”
 
De tranen rollen over Laura’s wangen terwijl ze haar verhaal doet. Het meisje kan haar wanhoop en teleurstelling niet verbergen. Ze doet zo hard haar best, maar “soms lijkt het alsof ik alleen maar ongeluk heb.”

Zonder pardon is ze uit ‘haar’ huis gezet. Van de ene op de andere dag. Omdat zijn volwassen kinderen ineens ‘hun’ huis willen verkopen.
 
“Onmogelijk??? Was dat maar waar! Officieel heb ik nergens recht op. Pierre moest nog naar de notaris gaan om ons in zijn testament te zetten. We waren niet getrouwd. Maar we hadden het zo goed tezamen. Zeker toen ons wondertje Claire geboren werd. Hij moest eens weten dat zijn kleine meid nu buiten op een stuk karton slaapt. Harteloos uit haar prinsessenbedje verstoten. Pierre had dat speciaal voor haar gemaakt en zelf geschilderd…"

Vorig jaar dacht Estée dat het leven haar toelachte. Ze was verliefd en ontdekte dat ze zwanger was. Maar toen sloeg het noodlot genadeloos toe:
 
“Mijn vriend wou helemaal geen baby. Ineens bleek het allemaal een spel te zijn voor hem. Hij wou me niet meer zien en zette me op straat.
Ik grabbelde snel wat spullen bijeen en vertrok. Daar stond ik dan, zwanger en alleen. Waar moest ik heen? Ik heb geen ouders meer, alleen een oom.”

“Mijn hart breekt wanneer ik zie hoe Thomas watertandend kijkt naar de kindjes op het terras. Zij kunnen lekker smullen van een ijsje en een frisdrank terwijl hij alleen maar honger en dorst heeft. Ik zou er alles voor over hebben om mijn zoontje ook iets lekkers te geven, maar dat kan ik niet…”

Wanneer de winteropvang gedaan is, staan Andrea en Thomas dag en nacht op straat. En vergis u niet, ook in de zomer is dakloos zijn ellendig.
 

Een thuis heeft Doris nooit gekend. Iedereen liet haar in de steek. Ze is gebroken door jarenlange vernederingen en uitgeput door haar zware ziekte.
 
Doris was amper acht maanden oud toen ze voor het eerst geopereerd werd. De eerste van vele operaties, want Doris is geboren met een zware en zeldzame aandoening: haar organen liggen in spiegelbeeld in haar lichaam.

Anna heeft kanker. Het is niet meer te genezen. Haar grootste bekommernis is de zorg voor haar dochtertjes, Lena en Julie.
 
Deze mama staat er helemaal alleen voor en kan met moeite de eindjes aan elkaar knopen. De leefomstandigheden van dit gezinnetje zijn werkelijk schrijnend. Toen Anna hoorde dat ze ongeneeslijk ziek is, stortte haar hele wereld ineen.

Alfons is zwaar ziek en zit in een rolstoel. Noodgedwongen sleept hij zichzelf de trap op naar zijn studio, op de eerste verdieping. Een lift is er niet.
 
De deur klettert hard tegen het metaal van de rolstoel. Het kost Alfons heel wat moeite om tegelijk de deur open te houden en met zijn rolstoel binnen te rijden.
 
“En nu komt het allermoeilijkste”, zegt Alfons en hij duwt zich uit zijn rolstoel.
 
Deze arme man woont in een klein appartementsgebouw, op de eerste verdieping. Een lift is er niet. Dus laat Alfons zijn rolstoel noodgedwongen beneden staan en sleept zich dan de trap op. 

Carine en haar dochtertje Anaïs sliepen nachtenlang op een stuk karton in een tochtig deurgat. Niemand zou zo moeten leven!
 
“Ik woonde in een piepkleine kelderkamer. Dat was het enige wat ik kon betalen. Het was er vochtig en muf. Maar toen zei mijn huisbaas dat ik uit mijn kamer moest. Het huis zou afgebroken worden. Ik dacht dat ik wel snel een ander studiootje zou vinden. Dat was niet zo. En toen stond ik op straat. Met mijn baby op mijn arm. En een zak met dekentjes en kleertjes voor Anaïs in mijn andere hand,” vertelt Carine met brekende stem.

Zij wonen onbeschermd in de ijskoude gang van het station. Dit is geen plek voor een jong gezin!
 
De wind waait bijtend door de gang van het station. De meeste pendelaars haasten zich snel weg uit dit gure tochtgat. Ze lopen langs een vreemd bouwwerk van inderhaast bijeengezochte planken en vodden.
 
“Mijn huis”, zegt Joseph en hij buigt beschaamd zijn hoofd. Als je een van de doeken voorzichtig open schuift, zie je een vieze matras. Hier woont, speelt en slaapt een jong gezin met twee kleine kindjes nu al dagenlang. Zonder verwarming. Zonder sanitair. Zonder enige mogelijkheid om iets warms te eten of te drinken klaar te maken.