Doe een gift

Het verhaal van

Mireille en Axelle

Dakloos worden kan iedereen gebeuren. Daar kan de jonge, alleenstaande mama Mireille over meespreken. Zij en haar dochtertje Axelle hebben geen onderdak. Ze slapen op straat op een paar stukken karton.

“Ik woonde na de breuk met mijn vriend nog maar net in bij mijn beste vriendin Carla. Mijn kleine meid en ik mochten bij haar de logeerkamer betrekken. Net zolang tot ik werk en een woonst gevonden had. Ik was zó blij met haar gastvrijheid! Als dank kookte ik elke dag voor haar, want ze had daar meestal weinig tijd voor door haar drukke job.
Maar op een avond kwam mijn vriendin niet thuis. Ik belde haar, maar ik kon haar niet bereiken op haar GSM, die stond op antwoordapparaat en dat was niet haar gewoonte. Die nacht kon ik de slaap totaal niet vatten uit bezorgdheid. Waar was ze toch?
De volgende morgen heel vroeg stonden er twee agenten aan de deur. Ik zag al aan hun gezichten dat er iets ernstigs aan de hand was: Carla was op de Ringweg in haar auto door een slingerende vrachtwagen van de weg geramd!!! Door dit auto-ongeluk is ze zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis en lag ze in een zeer diepe coma. Niemand wist of en hoe ze er ooit uit zou komen. En ineens was ze dan toch overleden. Totaal onverwacht…”

GEEN TIJD VOOR VERDRIET

Deze tragische gebeurtenis werd voor Mireille en haar dochtertje alleen nog maar tragischer. Ze woonde namelijk nog niet officieel in bij haar vriendin. Dus daar had ze geen woonrechten. En haar ex had haar op het vorige adres al uitgeschreven. Het noodlot sloeg keihard toe voor deze jonge moeder en haar kindje. Mireille mocht van de ene op de andere dag niet meer in de woning van haar beste en enige vriendin verblijven.

“Mijn verdriet werd direct overschaduwd door de huisbaas, toen die ineens doodleuk de living binnenstapte. Hij had altijd het recht om zijn exemplaar van de huissleutel te gebruiken. Zei hij. En dat ik in ZIJN appartement aanwezig was met mijn kleine meid… dat beviel hem totaal niet. Sterker nog, ons leven kon hem helemaal niets schelen. Ik moest maar zien dat ik de volgende dag vertrokken was. Want de nieuwe huurders zouden er al binnen een week hun intrek nemen.”
“Vroeger, als ik een dakloze of een bedelaar zag, dacht ik stiekem wel eens: zoek toch een baan! Ik schaam mij. Want nu weet ik wat het is. Nu sta ik zelf met mijn kindje op straat. Nu kan ik zelf geen kant meer op. Help ons alstublieft!”

Mireille, 36 jaar, alleenstaande mama van Axelle

“HET IS MIJN PROBLEEM NIET”

Mireille en Axelle werden zomaar op straat geschopt en aan hun lot overgelaten. Ook smeekbedes om een klein beetje uitstel hielpen niet.

“Ik ben nog letterlijk op mijn knieën gegaan. Met mijn handen gevouwen vroeg ik de huisbaas of hij niet ergens een lege zolderkamer of een keldertje voor mij en mijn dochtertje had. Maar die man wilde ons helemaal niet helpen. Hij snauwde me toe: ‘Daar heb ik allemaal geen zin in. Het is mijn probleem toch niet. Dus zorg maar gauw dat je hier weg bent. Morgen wil ik je hier niet meer zien!”

VICIEUZE CIRKEL

Zo onverwacht kan je leven dus een andere loop nemen. U zult misschien denken: waarom heeft Mireille dan niet eerder werk gemaakt van een eigen woonst en een eigen job? Maar dat is het hem juist! Het één is afhankelijk van het ander. Zonder vast adres vind je geen werk. En zonder vast werk vind je geen woonst. Het is een cirkel die Mireille graag wilde doorbreken vanuit de welkome opvang bij haar vriendin. Maar die tijd kreeg Mireille helaas niet…

 “Met een paar schamele bezittingen, wat warme kleding voor mijn kleine meid en een dikke deken stond ik ineens op straat. Hartje winter. Dankzij de onverbiddelijke huisbaas van mijn vriendin. Waar moest ik nu naar toe? Wie kon mij helpen? Familie heb ik niet meer. En mijn enige vriendin… die leefde helaas niet meer.
Daar stond ik dan. Met mijn kleine meid aan de hand. Op straat gezet alsof het niks was. Het was die middag ijzig koud en na een paar uur wandelen werd Axelle moe. We passeerden juist een groot gebouw. Via de draaideur kwam een aangename warmte naar buiten. Het bleek de stadsbibliotheek te zijn. Daar zijn we dan naar binnen gegaan om op temperatuur te komen. Maar toen de bibliotheek sloot moesten we weer naar buiten…
Het was al donker toen we weer op straat stonden en ook alle winkels waren al gesloten. Ik zag dat de winkeliers juist hun oud papier hadden buitengezet. Ik zette mijn schaamte opzij en haalde er een paar grote lege dozen tussen uit. Die nacht sliepen wij op dat karton. Onder de betonnen trappen van een kantorencomplex. Het was er griezelig en koud. En ik was bang… zo bang!
Dit is geen leven. En al zeker niet voor de kleine Axelle.”

UW HULP VOOR MIREILLE EN AXELLE

Met uw gift zorgt u ervoor dat Mireille en Axelle voorlopig worden opgevangen. En dat ze begeleiding krijgen naar een duurzame oplossing, met woonst en werk. Alstublieft, doe uw gift vandaag nog en laat hen niet langer in de kou staan. Zij snakken zo naar een warm en veilig onderkomen.
Help Nu!