Daisy, 28 jaar, is een jonge weduwe die uit huis werd gezet. Zij en haar dochtertje leven nu op straat.
Daisy verloor haar man in een auto-ongeval waarbij ze zelf voor het leven mindervalide werd. Dochtertje Katia, die gelukkig niet in de wagen zat, moet Daisy voortaan alleen opvoeden. Met enkel haar karige invaliditeitsuitkering om de ziekenhuisfacturen, huur, eten, elektriciteit en andere kosten te betalen. En tot overmaat van ramp zette de huisbaas Daisy en Katia zonder pardon op straat…
“Op een dag stond de huisbaas onaangekondigd aan mijn deur. Hij zei dat zijn schoonzus de volgende dag in mijn huis kwam wonen. Dat was korter bij haar werk. Maar IK woonde daar!!! Hoe hard ik ook protesteerde, ik kon hem niet overhalen om ons te laten blijven.”
“Op een dag stond de huisbaas onaangekondigd aan mijn deur. Hij zei dat zijn schoonzus de volgende dag in mijn huis kwam wonen. Dat was korter bij haar werk. Maar IK woonde daar!!! Hoe hard ik ook protesteerde, ik kon hem niet overhalen om ons te laten blijven.”
SMOESJE VAN DE HUISBAAS
“Ik had een betaalachterstand van de huur opgelopen. Daarom wilde hij me weg. Maar dat durfde hij niet toegeven. Als smoesje gebruikte hij de regeling dat een verhuurder na drie jaar het huurcontract kan verbreken als hijzelf of zijn directe familie de woning willen betrekken... En dat hij een half jaar geleden een brief zou hebben verstuurd om mijn huurcontract op te zeggen, was een grove leugen!”Zó snel, zó onverwacht en zó onverbiddelijk werden Daisy en Katia van de ene dag op de andere op straat gezet. Volledig onvoorbereid. Dat is toch afschuwelijk?
Daar stond Daisy dan. Moederziel alleen, met haar kleine meisje om voor te zorgen. Bij welke instantie ze ook aanklopte, ze werd van het kastje naar de muur gestuurd. Ze konden Daisy niet helpen.
‘
“Die zogenaamde opzegbrief van de huisbaas heb ik écht nooit ontvangen…”
ANGST VOOR DE DIEF
Na enkele dagen op straat sloeg het noodlot nog een keer toe. Daisy werd beroofd van de schamele bezittingen die haar en Katia nog restten. Ze hoorde de dief wel, maar ze durfde zich niet verzetten. Ze kneep haar ogen toe en deed alsof ze sliep. Daisy hoorde haar hart kloppen in haar borstkas – zo bang was ze! “Alstublieft, God, zorg ervoor dat hij Katia niets aandoet…”, bad ze.“Als het regent schuilen we vaak in een wassalon. Daar is het tenminste droog. En we kunnen er naar het toilet. Soms hebben we geluk. Dan ligt er een vergeten kledingstuk in een van de droogkasten. Dat stop ik dan in mijn plastic zak. Hierin zit alles wat we nog hebben.”
Daisy begint wanhopig te snikken. Katia slaat troostend haar armpjes om haar mama, en zegt zachtjes: “Mama is een beetje verdrietig…” Dan herpakt Daisy zich. Ze veegt haar tranen van haar gezicht en vervolgt met gebroken stem:
“Alles wat ik ooit heb opgebouwd, zijn we kwijt. Ik wil niet dat mijn kind buiten op een stuk karton slaapt. Maar we kunnen niet anders. We hebben niks anders. Hoe kan ik nu ooit nog een goede moeder voor Katia zijn... ?”
‘
”Hoe gevaarlijk het buiten ‘s nachts is, dat besef je pas als je op straat slaapt…”