Ariana, 42 jaar, leeft op straat. Met haar dochtertje Claire. Ze heeft nog maar net haar partner Pierre begraven, de vader van Claire.
Zonder pardon is ze uit ‘haar’ huis gezet. Van de ene op de andere dag. Omdat zijn volwassen kinderen ineens ‘hun’ huis willen verkopen.
“Onmogelijk??? Was dat maar waar! Officieel heb ik nergens recht op. Pierre moest nog naar de notaris gaan om ons in zijn testament te zetten. We waren niet getrouwd. Maar we hadden het zo goed tezamen. Zeker toen ons wondertje Claire geboren werd. Hij moest eens weten dat zijn kleine meid nu buiten op een stuk karton slaapt. Harteloos uit haar prinsessenbedje verstoten. Pierre had dat speciaal voor haar gemaakt en zelf geschilderd…"
“Onmogelijk??? Was dat maar waar! Officieel heb ik nergens recht op. Pierre moest nog naar de notaris gaan om ons in zijn testament te zetten. We waren niet getrouwd. Maar we hadden het zo goed tezamen. Zeker toen ons wondertje Claire geboren werd. Hij moest eens weten dat zijn kleine meid nu buiten op een stuk karton slaapt. Harteloos uit haar prinsessenbedje verstoten. Pierre had dat speciaal voor haar gemaakt en zelf geschilderd…"
DIKKE TRANEN
Ariana’s adem stokt. Ze komt niet meer uit haar woorden bij de herinnering aan haar lieve Pierre. Teder trekt ze de kleine Claire wat dichterbij. Het meisje slaat haar armpjes onmiddellijk om mama’s hals. Ze knuffelen samen en de blonde lokken van Claire bedekken heel even de dikke tranen die over Ariana’s wangen rollen."Het is ’s nachts zo koud op straat. Dit is geen leven. Niet voor mezelf en zeker niet voor Claire. Zij verdient dit niet. Help ons, alstublieft!”
SLAPEN OP EEN STUK KARTON
Niemand wil helpen. Want Pierre had toch een huis en een goede baan? Hij zorgde er toch voor dat het Ariana en Claire aan niets ontbrak? Ja, toen hij nog leefde. Maar nu staan ze wel op straat. Zonder dak boven hun hoofd. Zonder middelen van bestaan. Als verschoppelingen.“Ik ben uitgeput. De slapeloze nachten, de kou, de honger… het verlies van mijn lieve Pierre… Claire mist haar papa zó erg! Dit is toch geen leven voor een kind; buiten slapen in de kou op een stuk karton en overdag schuilen in het winkelcentrum in de hoop dat we er iets om te eten vinden...?!”
De werkelijkheid is keihard voor deze zorgzame moeder, die onverwacht weduwe én dakloos werd. Probeer u eens in te beelden hoe het is om plots op een stuk karton te moeten slapen: op straat, in de bittere kou en met een peutertje naast u. Nachtenlang…
‘
"Zonder pardon zijn we op straat gezet na de dood van Pierre. Dat is dus de dank van de stiefkinderen voor 20 jaar liefdevolle zorg. Het kan hen niet schelen dat hun zusje nu buiten in de kou slaapt. Ze hebben ons gewoon buiten geschopt!"