Laura is een dakloze tiener van 19 jaar oud. Ze ging door een hel, nadat ze op haar 18e op eigen benen ‘mocht’ staan.
Kinderen die ‘thuis’ opgroeien, leren stapsgewijs op eigen benen staan. Ze krijgen van hun ouders tijd, ondersteuning en advies om hun zelfstandig leven uit te bouwen. En bij moeilijke momenten hebben ze thuis nog een vangnet. Maar stel u eens voor hoe moeilijk het is voor een tiener die deze ‘luxe’ niet heeft.
“Al die jaren in de jeugdinstelling telde ik letterlijk de dagen af naar mijn zelfstandigheid. Zodra ik 18 werd, zou ik ‘vrij’ zijn! Ik zou een fijn studiootje huren, een leuke job vinden en mijn woonst gezellig inrichten. Ik zou elke dag koken en een lief huisdier nemen. En zie me nu…! Ik ben dakloos en heb geen werk. Ik voel me volledig mislukt…”
De tranen rollen over Laura’s wangen terwijl ze haar verhaal doet. Het meisje kan haar wanhoop en teleurstelling niet verbergen. Ze doet zo hard haar best, maar “soms lijkt het alsof ik alleen maar ongeluk heb.”
“Al die jaren in de jeugdinstelling telde ik letterlijk de dagen af naar mijn zelfstandigheid. Zodra ik 18 werd, zou ik ‘vrij’ zijn! Ik zou een fijn studiootje huren, een leuke job vinden en mijn woonst gezellig inrichten. Ik zou elke dag koken en een lief huisdier nemen. En zie me nu…! Ik ben dakloos en heb geen werk. Ik voel me volledig mislukt…”
De tranen rollen over Laura’s wangen terwijl ze haar verhaal doet. Het meisje kan haar wanhoop en teleurstelling niet verbergen. Ze doet zo hard haar best, maar “soms lijkt het alsof ik alleen maar ongeluk heb.”
OPGROEIEN ZONDER OUDERS
Laura kende een moeilijke start in het leven. Haar moeder overleed tijdens de bevalling en haar vader was eerder in drank en bruut geweld geïnteresseerd dan in de zorg voor zijn dochter. Laura kwam daarom als jong kind in een instelling terecht.Toen Laura daar als 18-jarige vertrok, ging ze op zichzelf wonen. De ‘studio’ die ze vond, was niet meer dan een vuil en beschimmeld kot. Want met haar karig leefloon kon ze niets beters betalen.
Een job vond ze gewoonweg niet, ondanks haar diploma secundair onderwijs. Het leek wel alsof niemand een voormalig instellingskind in dienst wilde nemen.
Na enkele maanden werd het pand waar ze verbleef, onbewoonbaar verklaard; het was bestemd voor de sloop. Laura moest van de ene dag op de andere haar studio verlaten. Zonder geld of bezittingen belandde het meisje uiteindelijk op straat. En waar ze ook aanklopte voor hulp, niemand kon iets voor Laura doen!
‘
“Als je op straat leeft, heb je vast en zeker de verkeerde keuzes gemaakt, denken de mensen. Maar ik heb er niet voor gekozen om zonder ouders op te groeien!”